Tek tük sivrilen Alman operaları da İtalyan üslubundaydı; bu operalar ya opera seria geleneğini sürdürüyor, ya da gelişen opera buffa'yı taklit ediyordu: Johann Joseph Fux (1660-1741), Hasse, Gluck'un ilk operaları, Mozart'ın ilk operaları ve La Clemenza di Tito adlı eseri. Bir yandan da Hamburg'da (bu şehir ticaretle geçinmesi ve bağımsızlığı yönünden Venedik'e benzer durumdaydı) hem Singspiel'in (müzikli o-yun) hem de ciddi Alman operasının güdük biçiminde doğduğu görüldü.
Hamburg'un önemli bestecileri arasında, Adam und Eva (Âdem ile Havva) adlı eseri 1678'de Hamburg operasının açılışında oynanan Johann Theile (1646-1739) ile 120 kadar opera bestelediği sanılan Reinhard Keiser de (1674-1739) vardı. Fakat Hamburg operası verimli olmadı, 1750 yılında Alman Özelliği taşıyan hiç bir opera kalmadı.
19. yy. Başlarında Almanya'da Opera
Almanya'da Singspiel tipi eserler XIX. yy.a kadar yaşadı. Bir yandan da baştan sona müzikli (konuşmasız) Alman operasını yaratmak için çaba gösteriliyordu. Ludwig Spohr (1784-1859) Faust (1818) ve Jessonda (1823) gibi çok başarılı operalarla önemli bir çıkış yaptı. Fakat Alman operasında (ve genel olarak Alman müziğinde) ağır basan biçim Carl Maria von Weber'in (1786-1826) folklora dayanan librettolarında tabiatüstü ve korkunç unsurlara yer veren operaları oldu.Bu açıdan Weber'in Euryanthe (1823) ve İngilizce bestelenen Oberon (1826) adlı eserleri Der Freischütz operası kadar önemli değildir. Der Freischütz (1821) üslup özellikleri, Heinrich Marschner'in (1795-1861) operalarını ve Richard Wagner'in (1813-1883) ilk eserlerini de etkileyen, büyük ölçüde germen özüne dayanan bir şaheserdir.
Weber'den başka daha hafif, operet havalı bir üslup da tanınmış sahne eserlerinin doğmasını sağladı. Bunlar arasında Friedrich von Flotow'un (1812-1883) Martha (1847); Albert Lortzing'in (1801-1851) Czaar und Zimmermann (Çar ve Dülger) [1], Otto Nicolai'nin (İ810-1849) Windsor'un Şen Kadınları (1849) ve Johann Strauss'un (1825-1899) Yarasa (Die Fliedermaus) adlı eserlerini saymak gerekir.
20. yy. Diğer Alman Operaları
Tonsuz müziğin önderi Arnold Schönberg (1874-1951) birçok kısacık opera besteledi. Bu eserler halkın ilgisini çekmedi. Schönberg, son yıllarda konusunu Kutsal Kitap'tan alan Moses und Harun (Musa ve Harun) adlı uzun bir opera üstünde çalışıyordu. Eserin bitmiş bölümleri ilk olarak 1957'de sahneye kondu. Geniş ilgi gören tek atonal opera Alban Berg'in (1885-1935), Wozzeck (1925) adlı çarpıcı eseri oldu.Berg'in ölümüyle yarım kalan Lulu daha da güçlü bir operadır. Alman dilinde eser veren diğer besteciler arasında şunlar sayılabilir: Hans Pfitzner (1869-1949), Palestrina'sı Almanya'da büyük ilgi görür; Erich Korngold (1897-1957), Die Tote Stadt (ölü Şehir) operası dünya sahnelerinde geçici bir ün kazandı; Ernst Krenek (1900), caz operası Jonny Spielt auf ile kısa bir süre için dünya çapında skandal yaratan bir başarı kazandı; Kurt Weill (1900-1950), Üç Kuruşluk Opera (1928) ile Aaufstieg und Fail der Stadt Mahagonny (Mahagonny Şehrinin Yükselişi ve Çöküşü) 1930 adlı eserlerinde acı bir yergiye varmak için eğri büğrü caz unsurları kullandı; Paul Hindemith (1895-1963), müzik yönünden büyük değer taşıyan Cardillac (1926) ve Mathis der Maler (Ressam Mathis) 1938 operaları tiyatro gücünden yoksundur; Carl Orff (1895), Der Mond (Ay) 1939, yeni düzenlemesi 1950 ve Die Kluge (Akıllı Kız) gibi gerçek operalar besteledi, ama asıl ününü, operamsı Carmina Burana (1937), Catulli Carmina (1943) ve Trionjo di Afrodite (Afrodit'in Zaferi) 1953 gibi «sahne» kantatları ve oratoryolarına borçludur; Gottfried von Einem (1918), Georg Büchner'in eserinden ilhamlı Danton's Tod (Danton'un ölümü) 1947 ve konusunu Franz Kafka'dan alan Der Drozess (Dara) [2] operalarını besteledi; Hans Werner Henze (1926), Boulevard Solitude (Yalnızlık Bulvarı) [3], Prinz von Homburg (Homburg Prensi) 1960 ve Genç Sevgililere Ağıt (1961) adlı operaların bestecisidir.
