Türk mimarisinin en çok ürettiği yapı camidir. Türkiye`de resmi olarak 78 bin cami bulunmaktadır. Cami, toplamaktan toplayıcı anlamında, Müslümanların ibadet yeri, İslam mabedi demektir. Mescit Türkçede küçük mabetler için kullanılır ancak Arapça`da geniş manada ibadet yerlerine mescit denir. Peygamber Aleyhisselam`ın ilk mescidi Kuba Mescidi`dir. Medine`de yapılan ilk mescit ise Mescid-i Nebevi`dir. Cami mimarisi ana şeklini Osmanlı`da kazandı. Mimarlar mimarı Koca Mimar Sinan elinde mükemmelliğe erişti. Külliye halinde medrese, türbe, hastane, aşhane, mektep, kütüphane, çarşı, hamam, çeşmesiyle büyük camiler yapıldı, ibadet temel alınarak sosyal, siyasi, iktisadi faaliyet merkezi oldu. Cumhuriyet döneminde yapılan camiler de Osmanlı mimarisini örnek almıştır.
Bir cami başlıca şu kısımlardan oluşmaktadır: -Subasman -Dış avlu -İç avlu -Kapılar -Şadırvan -Merdiven -Pencereler -Mahfel -Maksure -Mükbire -Son cemaat yeri -Revak -Minare -Kubbe -İstinare -Şerefe -Alem -Türbe -Döşeme -Ayakkabılık -Minber -Mihrap -Vaaz kürsüsü -Sütunlar -Ağaçlar -Parmaklıklar -Mermerler -Çiniler -Ahşap -Kesme taşlar.
Camiler çeşitli tipte olabilir. Ulucami, tekkubbeliler, monumental, çift fonksiyonlu, tek veya çok minareli, selatin, barok.
Kaynaklar:
Tahsin Öz, ``İstanbul Camileri``, 1 ve 2. ciltler, TTK, Ank.1997. ``Türkiye 1923-1973 Ansiklopedisi``, Kaynak K. İst.1973, c.2. Hasan Aksoy, "Cami", ``Türk Dili ve Edebiyatı Ansiklopedisi`` içinde, Dergah Y. İst.1977, c.2.
