Halvetilik, cehri zikir adı verilen ve ilahi isimlerin yüksek sesle tekrar edilmesi anlamına gelen zikir yöntemini kullanan ve aslı Alevî-Bektaşî ittikadiyle yönetilen Safevî Hanedanı'na ulaşan İslamî-Batınî bir tarîkattır. Halevetîlik tıpkı Bektaşîlik gibi bir Alevî tarikatıdır ve Miladi 14. yüzyılda bugünkü Azerbaycan'ın Şemahı bölgesinde yaşamış ve Alevî-Türkmen olan Şeyh Ebu Abdullah Siraceddin İmrân bin Ekmel ed-Din Lahici (Arapça: شيخ أبو صراج الدّين عِمران بن أكمل الدّين) tarafından kurulmuştur.
Daha sonra yaşadığı dönemdeki Osmanlı İmperatorluğu'nun, yani günümüzdeki Türkiye Cumhuriyeti'nin Amasya ve Çorum bölgeleri arasında hayatını sürdüren Pîr İlyas Amasyâvî'nin (Arapça: پير إلياس أماسياوي) bir ağaç kovuğunda uzun süre halvet çıkarması ve ardından gelen müridlerin de tenhada kalmayı tercih etmeleri üzerine Alevîlerin tarikatı bu isimle anılmaya başlayıp gündeme ulaşmıştır.
