Kardeşleri gibi Joseph de Fransa`da cumhuriyet ülküsüne bağlanmıştı. Yurtsever önder Pasquale Paoli`nin Korsika`ya egemen olması üzerine adadan ayrılarak Fransa`ya sığınmak zorunda kaldı. 1796`da İtalya seferinin başlangıcında Napolyon`a eşlik etti. Sardinya`yla sürdürülen ve Cherasco ateşkesiyle sonuçlanan görüşmelere katıldı. Daha sonra Korsika`yı geri almak için yapılan sefere katıldı; adada yönetimin yeniden düzenlenmesine katkıda bulundu. Direktuvar yönetimi tarafından önce Parma Düklüğü`ne (1797), ardından da Roma`ya elçi olarak atandı. 1797 sonlarında Paris`e döndü, Beş Yüzler Konseyi`nde Korsika`yı temsil etti.
Joseph`in, Napolyon`un 18 Brumaire (9 Kasım 1799) darbesine çok az katkısı oldu. Devlet Konseyi ve Yasama Organı üyesi olarak 1800`de, Mortfontaine`de ABD ile bir sözleşme imzaladı. 1801`de Avusturya ile Fransa arasında Luneville Antlaşması ile sonuçlanan görüşmelere başkanlık etti. Napolyon`un Avrupa`yı bütünüyle savaş dışı bırakmasını belirleyen Amiens Antlaşması`ndan (1802) önce İngiliz elçisi Lord Cornwallis`le görüşmeleri sürdüren Fransız heyetinde görev aldı. Ama bir yıl sonra İngiltere ile Fransa arasındaki ilişkiler gerginleşti ve Joseph`in diplomatik çabaları boşa gitti.
Napolyon`un yaşam boyu birinci konsül sıfatıyla elde ettiği iktidarın, kendi ardılını atama yetkisiyle daha da pekiştirilmesi sorunu iki kardeşin arasını açtı (1 Ağustos 1802). Napolyon`un varisi olmadığı için Joseph en büyük kardeş olarak kendisinin varis olması gerektiğini ileri sürdü. Oysa Napolyon, Louis Bonaparte`ın oğlunu varis olması gerektiğini ileri sürdü. Oysa Napolyon, Louis Bonaparte`ın oğlunu varis olarak atamak istiyordu. Mayıs 1804`te Napolyon`un imparator ilan edilmesiyle anlaşmazlık daha da derinleşti. Joseph, Fransa tahtı üzerindeki bütün iddialarından vazgeçmesi koşuluyla onu Lombardiya krallığına getirme yönünde Napolyon`un yaptığı öneriyi geri çevirdi.
Napolyon`un Almanya`da bulunduğu sırada bir yıl Fransız hükümetine başkanlık eden Joseph, 1806`da Bourbon hanedanını devirmek üzere Napoli`ye gönderildi. Aynı yıl imparatorluk kararnamesiyle Napoli kralı ilan edildi. Burada feodalizmin kalıntılarını temizledi; manastır tarikatlarında reforma yöneldi; adliye, maliye ve eğitim sistemlerini yeniden düzenledi.
Napolyon, 1808`den sonra Joseph`in yönetimini git gide beğenmemeye başladı. İspanya kralı olmak üzere Napoli`den geri çağrılan Joseph, ayaklanan İspanyollar Fransız kuvvetlerini Baylen`de yenince, Madrid`den ayrılmak zorunda kaldı. 1808 sonunda Napolyon tarafından yeniden İspanya tahtına oturtuldu. Ama Napolyon karşısında bağımlı konuma düştüğü için dört kez tahttan ayrılma önerisinde bulundu.
30 Mart 1814`te Müttefik askerleri Paris`e ulaşınca, Joseph, çaresiz kalırsa saldırganlarla ateşkes imzalamak üzere geride Mareşal Marmont`u bırakarak kaçtı. Yüz Gün (1815) sırasında önemli bir rol oynamadı. Napolyon`un Rochefort`da teslim olması üzerine ABD`ye gitti, 1830`da Napolyon`un oğlu Reichstadt dükünün Fransa tahtı üzerindeki iddialarının tanınmaması için dava açtı. Daha sonra İngiltere`ye gitti; bir süre Cenova`da, son olarak da Floransa`da bulundu.
başlangıç kutusu sıra kutusu| önce = IV. Carlos| başlık= İspanya Kralı | yıllar= 1808 - 1813| sonra= VII. Fernando bitiş kutusu
