En sonunda hazır idik. Second Congress to Unite Women 1 Mayıs saat 19:00'da Manhattan'ın West Seventh Street'teki Intermediate School 70'de başladı. Yaklaşık üç yüz tane kadın sıra halinde konferans salonun içine yürüdü. İlk konuşmacının mikrofona tam çıktığı anda GLF üyesi Jesse Falstein ile Michela [1] lambaları kapattı ve mikrofonun fişini söktüler. (Bir gün önce mekanı incelemişlerdi, böylece bütün düğmelerin nerede oldukları ve nasıl çalıştıklarını öğrenmişlerdi.) Ben seyircilerin ortasına konulmuştum ve her iki merdivenden koşan komplocu yandaşlarımı duyabiliyordum. Bazıları gülüyordu, bazıları da başkaldırı çığlıkları atıyorlardı. Michela ile Jesse lambaları tekrar açınca merdivenler sıra halinde duran, kendi Lavender Menace tişörtlerini giyen ve bizim yaptığımız pankartları tutan on yedi tane lezbiyen ile dolu idi. Bazıları seyircileri onların arasına katılmaya davet etti. Ben ayağa kalkıp "Evet! Evet kardeşlerim! Kadın hareketinden dolayı mecburen gizli kalmaktan sıkıldım" diye bağırdım. Seyircilerin iğrenmeleri aleyhine giydiğim uzun kollu kırmızı bluzun düğmelerini çözüp üstümden çıkarttım. Bluzun altında bir Lavender Menace tişörtü giyiyordum. Merdivenlerdeki diğer katılımcıların arasına girdiğimde kahkahalar çıkmıştı. Sonra Rita Brown, seyircilere "Bizim aramıza kim katılmak ister?" diye çağırdı. Bir çok seyirci "Ben! Ben!" diye cevap vermeye başladı. Sonra Rita, üstündeki Lavender Menace tişörtünü çıkarttı. Seyirciler yine şok oldu fakat o tişörtün altında bir tane daha var idi. Yine kahkahalar. Seyirciler bizim tarafımızda idiler.Bu ilk gösteriden sonra "Tehdit"ler, teksir makinesi ile basılmış "The Woman-Identified Woman" kopyalarını dağıttılar ve sahneye çıkıp lezbiyenlerin konferanstan hariç tutulmalarından ne kadar sinirli olduklarını anlattılar. Planlama komitesinin birkaç üyesi sahneyi geri alıp özgün programa geri dönmeye teşebbüs etti, ancak dirençli Menace üyeleri ile kendi desteklerini alkışlar veya yuhalamalar ile belli eden seyircilerin karşısında vazgeçti. Grup ile seyirciler, mikrofonu kullanarak feminist hareketi kapsamında lezbiyenlik hakkında kendiliğinden oluşan bir dile getirme oturumu düzenlediler, ve "zap"'e katılan birçok kişi ertesi gün lezbiyen hakları ve homofobi hakkında seminerlere öncülük etmeye davet edildi. Kongreden hem heteroseksüel hem de eşcinsel kadınlar, kadınlara özel bir hemcins dans etkinliğine katıldılar. Etkiler "Lavender Menace" zap eylemi ile "The Woman-Identified Woman"'ın yayınlanması, ikinci dalga feminist hareketi için bir dönüm noktası ve lezbiyen feminizmin doğuş anı olarak anılırlar. Zapten sonra düzenleyicilerin bir çoğu aktivizmlerine devam etmek için kalıcı bir örgüt kurmaya karar verdiler; buna "Radicalesbians" ismini vermeye karar verdiler. Eylül 1971'deki sonraki ulusal NOW konferansındaki delegeler, lezbiyenliği ile lezbiyen konularını "feminizm için meşru bir ilgi konusu" olarak tanıyan bir önerge kabul ettiler. 1999'da Susan Brownmiller, "Lezbiyenler artık kadın hareketinde sessiz olmayacaklardı" diye yazarak etkiyi anlattı. Ayrıca Jay, "bu zapin bir sürü eylemin sadece ilki olduğunu ve lezbiyen kurtuluşunun hemen durdurulmaz bir şekilde yükseldiğini hissediyorduk" diye yazdı. Dipnot
Lavender Menace
Kısaca: Lavender Menace ("Lavanta Tehdit"), bir takım lezbiyen radikal feministten oluşan, New York Şehri'ndeki 1 Mayıs 1970 tarihinde düzenlenen Second Congress to Unite Women ("Kadınları Birleştirmek İçin İkinci Konferans") ile feminist hareketin daha geniş platformundan lezbiyenler ile lezbiyen konularının hariç tutulmalarını protesto etmek amacı ile kurulan enformel bir grup idi. Üyelerinin arasında Karla Jay, Martha Shelley, Rita Mae Brown, Lois Hart, Barbara Love, Ellen Shumsky ile Michela Griffo ...devamı ☟
Bu konuda henüz görüş yok.
