Uzay asansörü, önerilen bir gezegenden uzaya taşıma sistemidir. Ana bileşenin, yüzeye sabitlenmiş ve uzaya uzanan bir kablo olması planlanmaktadır. Tasarımın, araçların kablo boyunca, Dünya'nınki gibi bir gezegensel yüzeyden, büyük roketler kullanılmadan doğrudan uzaya veya yörüngeye gitmesine izin vermesi öngörülmektedir. Dünya merkezli bir uzay asansörü, bir ucu ekvator yakınındaki yüzeye, diğer ucu ise jeostatik yörüngenin ötesindeki uzayda bulunan bir kablodan oluşacaktır. Alt uçta daha güçlü olan rekabet eden yerçekimi kuvvetleri ve üst uçta daha güçlü olan dışa/yukarı merkezkaç kuvveti, kablonun Dünya üzerinde tek bir pozisyonda yukarıda, gerilim altında ve hareketsiz kalmasıyla sonuçlanacaktır. Kablo açıldığında, tırmanıcılar, yüklerini yörüngeye bırakarak, kabloyu mekanik yollarla uzaya tekrar tekrar tırmanabileceklerdir. Tırmanıcılar ayrıca kargoyu yörüngeden yüzeye geri döndürmek için kabloyu indirebilirler.
Yer eş zamanlı yörüngeye ulaşan bir kule kavramı ilk olarak 1895'te Konstantin Tsiolkovski tarafından ortaya atıldı. Önerisi, Dünya yüzeyinden sabit konumlu yörüngenin yüksekliğine ulaşan bağımsız bir kule içindi. Tüm binalar gibi, Tsiolkovski'nin yapısı da ağırlığını aşağıdan destekleyerek baskı altında olacaktı. 1959'dan bu yana, uzay asansörlerine yönelik çoğu fikir, sistemin ağırlığının yukarıdan merkezkaç kuvvetleri tarafından kaldırılmasıyla, tamamen gerilebilir yapılara odaklandı. Çekme kavramlarında, bir uzay bağı, sabit yörüngenin ötesindeki büyük bir kütleden zemine kadar uzanır. Bu yapı, Dünya ile karşı ağırlık arasında baş aşağı bir şakül gibi gerilim altında tutulur. Kablo kalınlığı gerilime göre ayarlanır, maksimumu sabit bir yörüngede ve zeminde minimumdur.
